Zadarnienie międzyrzędzi pozwala na utrzymywanie przez wiele lat dobrej struktury gleby bez stosowania obornika, którym nie dysponują gospodar­stwa specjalizujące się w produkcji sadowniczej. Zadarnienie umożliwia tez wjeżdżanie do sadu ciężkim opryskiwaczem nawet zaraz po roztopach wiosennych i w czasie długotrwałych opadów. Prócz tego owoce z sadów zadarnionych są lepiej zabarwione i dłużej się przechowują, a korzenie drzew są mniej narażone na przemarzanie niż w czarnym ugorze. Zadarnia się tylko międzyrzędzia, utrzymując w rzędach drzew pasy ugoru herbicydowego (patrz „Utrzymywanie ugoru herbicydowego"). Ułatwiają one pielęgnowanie drzew, a zwłaszcza ich ochronę przed nornikami i innymi drobnymi gryzoniami. Decydując się na założenie murawy w sadzie, trzeba zdawać sobie sprawę z tego, że nie wolno jej używać na paszę. Przede wszystkim murawa ta musi być bardzo często koszona, najlepiej kosiarkami sadowniczymi, które nie pozostawiają pokosów dających się zgrabić. Ponadto trawa w sadzie może być skażona preparatami stosowanymi do ochrony drzew przed szkodnikami, a więc jej skarmianie zagrażałoby zdrowiu zwierząt. Po zadarnieniu międzyrzędzi nie można juz wyrównać powierzchni narzędziami uprawowymi, toteż błędy popełnione przy przygotowywaniu gleby pod zasiew traw będą bardzo trudne do usunięcia. Nie należy stosować orki, zwłaszcza „na krzyż", po której pozostają olbrzymie nierówności, bardzo trudne do zlikwidowania przez bronowanie i inne uprawki. Dlatego tez zaleca się przed siewem traw zastosować w międzyrzędziach glebogryzarkę lub kultywator i zwykłą bronę. Trawy można wysiewać od wiosny aż do połowy sierpnia, nie należy jednak zwlekać do końca lata, gdyż w razie wystąpienia suszy nasiona mogą późno wykiełkować, a rośliny nie napotkawszy bardzo sprzyjających warunków nie rozrosną się przed zimą i łatwo wymarzna. Najlepsza pora siewu to koniec czerwca — początek lipca. Można wówczas skrócić nieco program opryskiwań, aby nie wjeżdżać opryskiwa­czem do sadu, a warunki sprzyjają kiełkowaniu nasion i rozwojowi traw. W tabeli 4 podano skład mieszanki traw najczęściej zalecany do sadów oraz ilości wysiewu. Nie stosuje się dodatku nasion roślin motylkowych, np. koniczyny, ponieważ preparaty do ochrony drzew dostają się tez na kwitnące pod nimi rośliny motylkowe i powodują zatrucie pszczół. Nie można używać gotowych mieszanek przeznaczonych do obsiewania użytków zielonych. Siać można ręcznie, należy jednak poczekać na bezwietrzną pogodę. W słoneczne dni lata często wiatr słabnie dopiero pod wieczór. Szerokość pasa murawy dostosowuje się do szerokości roboczej kosiarki rotacyjnej, tak aby go skosić za jednym lub dwoma przejazdami maszyny. Zaraz po siewie należy glebę zwałować lekkim wałem. Ciężkiego używa się tylko wówczas, gdy trzeba wyrównać niezbyt starannie przygotowaną glebę. Zależnie od terminu siewu, można juz w roku założenia murawy kosić trawę raz lub dwa razy. Nadają się do tego tylko sadownicze kosiarki rotacyjne lub rozdrabniacze do gałęzi. Trawę kosi się na wysokości około 5 cm, a więc co najmniej 6-7 razy w okresie wegetacyjnym. W eksploatacji kosiarki największą uwagę należy zwrócić na to, aby wirujące noże nie trafiły na ziemię i kamienie. Nie wolno zwlekać z kosze­niem, aby wysokość trawy nie przekroczyła 25 cm. Międzyrzędzia można zadarnić trwale w 3-4 roku od posadzenia drzew, ale również jednocześnie z sadzeniem czy nawet przed sadzeniem drzew. W ostatnim wypadku obsiewa się trawą cały teren, a pasy pod rzędy drzew uprawia glebogryzarką albo niszczy tam rośliny za pomocą Gramoxone (patrz str. 82). Zadarnienie gleby przed sadzeniem drzew ułatwia zakłada­nie sadu i zmniejsza niebezpieczeństwo powstania kolein na skutek jeżdżenia po bardzo młodej runi traw. Zostawienie co najmniej 1,5-metrowych pasów ugoru herbicydowego i częste koszenie murawy zapewnia dobry wzrost i wczesne wejście drzew w okres owocowania.