WyKopane doły pozwolą też przyjrzeć«się glebie, a zwłaszcza podglebiu. Na ogół gleby bardzo zwięzłe i bardzo lekkie pod sady się nie nadają. Dobra gleba przeznaczona pod sad powinna zawierać dostateczną ilość części ilastych i odznaczać się dużą pojemnością wodną, a jednocześnie mieć strukturę umożliwiającą przewietrzanie na dużą głębokość. O stopniu przewietrzenia podglebia można w pewnym stopniu sądzić na podstawie jego barwy. Jednolita jasna barwa świadczy o dostatecznej ilości powietrza w glebie, ciemne szarozielone o niedostatku powietrza. Jabłonie i grusza wymagają gleb głębokich i umiarkowanie wilgotnych. Bardzo tolerancyjne na warunki glebowe są jabłonie. Udają się na glebach gliniastych lekkich i średnich, i na lekkich madach. Owocują nawet dość dobrze na piaskach gliniastych, na rędzinach oraz na ubogich, kamieni­stych glebach górskich i podgórskich. Doskonale udają się na lessach i czarnoziemach. Bardzo ładne jabłka pochodzą właśnie z głębokich lessów sandomierskich. Również bardzo dobrze nadają się pod sady gleby brunatne, jeśli nie są zasobne w węglan wapniowy. O ile pod czereśnie i wiśnie przeznaczyć należy gleby lżejsze z wymienio­nych dla jabłoni, o tyle pod grusze — gleby cięższe. Wyjątek stanowią rędziny, na których grusz nie można sadzić, ponieważ cierpi silnie na chlorozę, czyli zanik zielonego barwnika w liściach. Śliwy wymagają gleb zasobnych w wodę, znoszą też dobrze wysoki poziom wód gruntowych i dlatego często sadzi się je na żyznych madach w dolinach rzek. Udają się dobrze na kamienistych glebach górskich i podgórskich. Orzech włoski wymaga przede wszystkim gleb bardzo głębokich i zasobnych w wapń, ale nie zasadowych. Leszczyna nie ma dużych wymagań glebowych. Rośnie dobrze, jeśli gleba jest odpowiednio głęboka i niezbyt ciężka lub skrajnie lekka. Pod jej uprawę nie nadają się więc jedynie iły, ciężkie gliny i mady, a także gleby wytworzone z luźnych piasków.