Korona wrzecionowa składa się z przewodnika i dużej liczby niewiel­kich gałęzi położonych prawie poziomo i pokrytych pędami owoconośny-mi. Formowanie korony wrzecionowej rozpoczyna się od przycięcia jednorocznego okulanta na wysokości 70-80 cm (rys. 69 A). Na wiosnę następnego roku usuwa się pędy tworzące z przewodnikiem bardzo ostry kąt. Są to przeważnie 1-2 najwyższe pędy. Pozostałe przycina się, aby nadać koronie kształt stożka — wrzeciona (rys. 69 B). Starsze drzewo przeważnie kształt ten zatraca. Po posadzeniu jednorocznego dobrze rozgałęzionego okulanta lub drzewka dwuletniego od razu nadaje się mu kształt stożka. W lecie tego samego roku przywiązuje się pędy w pozycji poziomej do pnia (rys. 69 B). W trzecim roku przycina się na wiosnę przewodnik w odległości 50 cm od najwyższego pędu bocznego, a w lecie przywiązuje wyrosłe z przewodnika pędy z pozycji poziomej. W ten sposób przez mniej więcej 4 lata formuje się koronę do osiągnięcia przez drzewo wysokości 2,5 m. Wówczas wycina się przewodnik nad najwyższym pędem bocznym, któremu nadaje się pozycję poziomą. Przy formowaniu tej korony należy koniecznie zachować wyraźny, prosty przewodnik. Dlatego zawsze sadzimy drzewa przy palikach albo przy drutach. Ponadto żaden z pędów bocznych nie może górować nad pozostałymi, toteż wszystkie silniej rosnące, z wyjątkiem najniższych, skraca się lekko. Korona wrzecionowa nadaje się bardzo dobrze dla jabłoni i grusz karłowych, którym wystarcza wówczas standardowa szerokość międzyrzę­dzi (4-4,5 m).