Drzewa krzaczaste, niskopienne i wysokopienne. Rysunek 11 wyjaśnia ich otrzymywanie. Po przycięciu jednorocznego okulanta tuz nad ziemią otrzyma się drzewko krzaczaste (rys. 11 A), po przycięciu zaś na wysokości 40 — 80 cm — niskopienne (rys. 11 B). Z okulanta przyciętego po 2-3 latach na wysokości 180-200 cm uzyska się drzewko wysokopien-, ne (rys. 11 C). W nowoczesnych sadach nie sadzi się drzew wysokopiennych, ponieważ: — utrudniają prace pielęgnacyjne i zbiór owoców, później wchodzą w owocowanie, słabiej owocują, silniej przemarzają. Drzewa niskopienne nie zużywają na budowę pnia tylu materiałów co drzewa wysokopienne i tym się tłumaczy ich obfitsze owocowanie. Korzenie drzew rzadko przemarzają, chociaż są bardziej wrażliwe na mróz od innych części drzewa, ponieważ temperatura gleby przykrytej śniegiem na ogół nie osiąga poziomu zagrażającego korzeniom. Częściej przemarza część gałęzi w koronie, co jednak najwyżej osłabia drzewo i zmniejsza owocowanie przez kilka lat. Najgroźniejsze jest przemarznięcie pnia, ponieważ może spowodować śmierć drzewa. Aby tego uniknąć, najbez­pieczniej jest sadzić drzewa krzaczaste. Do uprawy najlepiej jednak nadają się drzewa niskopienne, o wysokości pnia od 40 cm do 1 m. Czasem zdarza się, że drzewo, które przetrzymało bez szkody temperaturę — 30°C w środku zimy, przemarznie pod wpływem temperatury -10°C czy -15°C na przedwiośniu. Dzieje się tak dlatego, że w tym czasie słońce silnie przygrzewające w południe pobudza do życia tkanki drzewa, które stają się bardzo wrażliwe na mróz, wskutek czego stosunkowo nieduże obniżenie temperatury w nocy wystarczy do ich zniszczenia. Zachodzi ono na stronie nagrzewanej przez słońce i dlatego uszkodzenia mrozowe tego typu obserwujemy zawsze na południowo-zachodniej stronie pnia. Nazywamy je oparzeliznami mrozowymi (rys. 12).